ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΧΡΗΣΤΟ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟ, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Η περίπτωση του Χρήστου Βακαλόπουλου (ανάλογη και διαφορετική ταυτόχρονα με εκείνη του Δημήτρη Μορτόγια, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης) προκαλεί μία ανεπαίσθητη μελαγχολία, που δεν οφείλεται μόνο στον πρόωρο θάνατό του κι οι σκέψεις αυτές, δέκα χρόνια μετά, δεν επιτελούν κανένα σκοπό, αφιερωματικό ή επικαιρικό, αλλά, κυρίως, αναφέρονται φευγαλέα σε όσα «άφησε» πίσω του: τέσσερα πεζογραφικά, ένα κινηματογραφικό δοκίμιο, δύο συνεργασίες σε σενάρια, δύο ταινίες μικρού μήκους, ραδιοφωνικές εκπομπές και μια σειρά άρθρων, που δημοσιεύτηκαν στον τύπο (ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΑΥΓΗ και ΑΝΤΙ, κυρίως) και εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του.