Tag: Για τον Χρήστο Βακαλόπουλο
1. «Είδα τα μάτια σου κλαμένα, καλή μου και πόνεσ’ η ψυχή μου, είδα στα χείλη σου την πίκρα, γλυκιά μου, και ρά’ισ’ η καρδιά μου …». Ο Γιώργος Μαργαρίτης τραγουδάει Άκη Πάνου. Το Δεύτερο Πρόγραμμα δεν παίζει ούτε Μαργαρίτη ούτε Πάνου. Οι νέοι παραγωγοί τους θεωρούν περιθωριακούς κι ίσως να μην έχουν άδικο. Κι όμως ένας νέος παραγωγός, πιο νέος κι απ’ τους νέους, πιο παραγωγικός απ’ τους παραγωγούς, πιο σύγχρονος από την εποχή του, στις 12 το βράδυ ακριβώς, στη «Δωδεκάτη Ώρα» του, τολμά και παίζει Μαργαρίτη, Πάνου κι άλλους περιθωριακούς καλλιτέχνες και μάλιστα αναμειγνύοντας τους ήχους τους με Βέμπο και με … Kinks! Μέχρι τότε γνώριζα τον ιστορικό και τον μαλλιά ποδοσφαιριστή του Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Τότε, σχεδόν στα τέλη της δεκαετίας του 80, άκουσα το πρώτον για κάποιον άλλο Βακαλόπουλο, τον Χρήστο.
Του Σαββίδη Μανόλη
Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, ελάχιστες ως ανύπαρκτες είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα που θέλει όλα τα τζάκια να τραβάνε καλά, όλες τις νύφες να είναι όμορφες, κι όλους τους μακαρίτες να φεύγουνε νέοι. Ο Χρήστος Βακαλόπουλος ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωσε αυτόν τον κανόνα, πεθαίνοντας πολύ νέος τριάντα επτά ετών πριν από πέντε χρόνια.
ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΧΡΗΣΤΟ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟ, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Η περίπτωση του Χρήστου Βακαλόπουλου (ανάλογη και διαφορετική ταυτόχρονα με εκείνη του Δημήτρη Μορτόγια, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης) προκαλεί μία ανεπαίσθητη μελαγχολία, που δεν οφείλεται μόνο στον πρόωρο θάνατό του κι οι σκέψεις αυτές, δέκα χρόνια μετά, δεν επιτελούν κανένα σκοπό, αφιερωματικό ή επικαιρικό, αλλά, κυρίως, αναφέρονται φευγαλέα σε όσα «άφησε» πίσω του: τέσσερα πεζογραφικά, ένα κινηματογραφικό δοκίμιο, δύο συνεργασίες σε σενάρια, δύο ταινίες μικρού μήκους, ραδιοφωνικές εκπομπές και μια σειρά άρθρων, που δημοσιεύτηκαν στον τύπο (ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΑΥΓΗ και ΑΝΤΙ, κυρίως) και εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του.
Πως το είπε ο Χρήστος Βακαλόπουλος να δεις…πάνω κάτω έτσι:
Υπάρχει μια γενιά ανθρώπων που παραμένουν εγκλωβισμένοι μέσα
στο όνειρο που έκαναν για τη ζωή τους, όταν ήταν ακόμα νέοι· στο
πώς φαντάστηκαν τον εαυτό τους· σ” ένα σχέδιο που δεν τους
βγήκε. Και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτήν την εικόνα, κι
αρρωσταίνουν μέσα σ” αυτό το Vaόνειρο. Γι” αυτό και πρέπει να το
εγκαταλείψουν.